Odwiedziliśmy dziś moją babcię, był z nami mój brat. Alicja uwielbia kalendarz, który wisi w domu babci, właściwie uwielbia wydzierać z niego kartki, to kalendarz jednodniowy, taki babciny. Zawsze, gdy tylko wchodzimy, moja córka piszczy z radości i całym ciałem kieruje się w stronę tej właśnie ściany. Babcia nie wyrywa kartek, tylko zostawia je dla prawnuczki. Alicja dziś jednak tak bardzo zapędziła się w zrywaniu, że skończyła na 15 grudnia. Wujek, który był z nami zdecydowanym tonem powiedział, że on by na to nie pozwolił. Mała spojrzała na niego, wygięła usta w podkówkę i rozpłakała się z wielkim smutkiem. Po chwili uspokoiła się, spojrzała na wujka, na kalendarz, znowu na wujka i znowu podkowa, smutek, łzy. Nie wyrwała już ani jednej kartki, za to jeszcze raz spojrzała z żalem na wujka i na kalendarz, zalewając się oczywiście łzami.
Kiedy po kilku minutach mała się uspokoiła, wujek przyszedł ją przeprosić. Patrzyła raz na mnie, raz na niego, broda jej drżała, usta wyginały się w podkówkę, miała łzy w oczach, ale już się nie rozpłakała. Uznaliśmy, że przeprosiny zostały przyjęte i można zapomnieć o sprawie, do czasu...
W drodze powrotnej, w samochodzie, rozmawialiśmy o tym, jak dużo rozumieją tak małe dzieci. Kiedy wujek powiedział "mnie bardzo zaskoczyła sytuacja z kalendarzem", Alicja spojrzała na niego, wygięła usta w podkówkę i ponownie rozpłakała się ze smutkiem.
Kiedy wieczorem zasypiała przy piersi, głaskałam ją po główce tak czule, jak tylko potrafiłam i opowiadałam o tym, jak wielkim, ale i trudnym darem jest duża wrażliwość. Nie wiem czy coś z tego zrozumiała, ale jedno wiem na pewno, słusznie zrobiłam kupując jej kiedyś body z napisem "rozumiem więcej niż Ci się wydaje".
